ข้อคิดจากสงครามแมว (war cat)
เค้กมีมากพอกับทุกคนให้อิ่มอร่อย แต่ก่อนกินทำไมเด็กๆจึงพากันแข่งกันร้องงอแงว่าจะเอา จะเอาทั้งๆที่ยังไม่ได้กิน ?
เสียงขู่ สลับกับกะละมัง ข้าวของร่วงหล่นกระทบพื้น เหมือนกับว่ากำลังเกิดสงครามเล็กๆขึ้นที่ข้างนอก แม่ของผมลุกโพล่งขึ้นจากที่นั่งอย่างอัตโนมัติ ไปถึงที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับจังหวะที่มือคว้าด้ามไม้กวาดพุ่งตรงไปยังเจ้าแมวหางกุดเจ้าปัญหาที่กำลังฟัดเหวี่ยงกับเจ้าเหลืองผู้กำลังเสียเปรียบ แต่กว่าด้ามไม้กวาดจะไปถึงเจ้าแมวทั้งสองก็พุ่งไปคนละทางปานจรวดแล้ว ภาพเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นแบบไม่เว้นวัน
คู่กรณีคือ เจ้าแมวหางกุดจอมอันธพาล (อันนี้คุณแม่ผมตั้งให้นะครับอิๆ)กับเจ้าเหลืองแมวจิตอ่อนไหวใจอ่อนแอได้ยินแค่เสียงเจ้าหางกุดก็วิ่งหางจุกตูดเข้าไปอยู่ใต้เตียงแล้ว ช่างหน้าสงสารซะจริง
ประเด็นที่ผมตั้งข้อสงสัยฉุกคิดได้จากคำพูดของพ่อผมคือ “ก็แบ่งอาหารให้เท่าๆกันนะทำไมมันยังกัดกันอยู่?” อืม….อันนี้น่าคิดครับ แล้วประเด็นที่ทำให้เกิดสงครามแมวในครั้งนี้คืออะไร? เขาไม่ได้แย่งอาหารกันแน่นอนเพราะอาหารมีเหลือเฟือ แต่สิ่งที่เขากำลังแย่งกันคือ ?
ผมไม่ใช่แมวเลยไม่รู้หรอกว่าเจ้าหางกุดกับเจ้าเหลืองกำลังแย่งอะไรกัน แต่หากคิดในแง่ของคนดูบ้าง ทั้งๆที่ทรัพยากรมีมากพอสำหรับทุกคนแต่ทำไมกลับมายื้อแย่งแข่งขันฟาดฟันกันเพราะอะไร ? อัตตา? ศักดิ์ศรี? ความโลภ? หรือ?
โครม !!!!!!!
เอาอีกแล้วววว เจ้าหางกุดกับเจ้าเหลืองฟัดกันอีกแล้วครับ ขอตัวไปแยกศึกอีกครั้งครับ…..
