ศรัทธาที่ถูกหมางเมิน
เราออกเดินทางไกลไปรอบโลก กับความคาดหวัง ความฝันและศรัทธา แต่แล้วต้องกลับมาผิดหวังกับเรื่องเล็กน้อยในชีวิต แล้วทำร้ายตัวเองด้วยจิตบั่นทอน กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ซึ่งแท้จริงแล้วเราลืมอะไรไปหรือเปล่า ?
เราอยู่บนโลกที่มีความแตกต่างในทุกวัน เราอยู่ด้วยสุขและทุกข์ปะปนกันไป เวลาที่ผ่านมาเราได้ทบทวนสิ่งต่างๆมากมายว่า เราฝากความศรัทธาไว้กับคนอื่น ไว้กับวัตถุ ไว้กับสถานที่ มากไป จนวันหนึ่งที่สิ่งเหล่านี้สูญสลายหายไปจากชีวิต แล้วเราก็ยอมให้ความหวัง ความศรัทธาลอยหายไปกับสิ่งนั้น
เมื่อประสบการณ์มีไว้ให้เราเรียนรู้ เราก็ได้เรียนรู้ว่า เราหลงลืมบางอย่างไป? เราหลงลืมสิ่งที่ใกล้ตัว มันใกล้มาก ใกล้จนมองไม่เห็น ใกล้จนเราลืมที่จะใส่ใจมัน สิ่งนั้น คือ ตัวตนของเราเอง
เปิดใจรับความศรัทธาสู่ตัวตน เคารพและให้เกียรติตนเอง เราเกิดมาโชคดีกว่าเผ่าพันธ์ุสรรพสัตว์อิ่นๆในโลกนี้ ที่สามารถเลือกที่จะทำเลวหรือดีได้ เลือกที่จะพัฒนาตนเองได้แบบไม่รู้จบ จงใช้ความศรัทธาให้เกิดคุณค่าในตัวเองเถิด
โปรดเถิดจงอย่าหมางเมินศรัทธาในตนเอง
โปรดเถิดอย่าปล่อยให้ความหลงผิดทำร้ายตัวเอง
โปรดเถิดโปรดให้ศรัทธาได้แผ่พลังไปทั่งจิตวิญญาณ
โปรดเถิดโปรดจงให้ศรัทธาแห่งตน ต่อยอดคุณค่าสร้างประโยชน์ให้กับโลกใบนี้
I like your article my friend.Cheering up.