เพราะเราคือหนึ่งเดียวกัน ?
เมื่ออัตตาพอกหนา
มันจะฟังแต่เรื่องที่อยากฟัง อยากเห็นแต่เรื่องที่อยากจะเห็น
กลายเป็นปิดกั้นข้อเท็จจริงรอบตัว
เพียงการรับรู้เพื่อจะยืนยันความเกลียดชัง นำไปสู่ความโกรธ เกรี้ยวกราด
ท้ายที่สุดจึงเปลี่ยนเป็นพฤติกรรมแห่งการเบียดเบียนและทำลายผู้อื่น
ประชาธิปไตยแท้จริง คือ การยอมรับว่าใดใดในโลกมีความแตกต่าง
จงอย่ามองความแตกต่างเป็นสิ่งแปลกหน้า
จงอย่ามองความแตกต่างเป็นความแตกแยก
ในวันที่คุณพอใจเพราะได้ดังใจ ย่อมมีคนไม่พอใจเพราะไม่ได้ดั่งใจอยู่อีกด้านหนึ่ง
และในวันที่คุณไม่พอใจ ย่อมมีคนพอใจอยู่อีกมุมหนึ่งเช่นกัน
เราต้องการพื้นที่แห่งความสุขของตัวเอง และคนอื่นก็ต้องการเช่นกัน
ประเด็นสำคัญ คือ เราอยู่ในผืนดินเดียวกัน เลือดสีเดียวกัน ภาษาเดียวกัน และมีทุกข์มีสุขเหมือนกัน
ธรรมชาติของจิตใจมนุษย์จริงๆแล้วมันไร้ขีดจำกัดที่จะรัก
จงอย่าเอาความเกลี่ยดชังมาป้อนอัตตา
จงอย่าเอาการตัดสินมาเป็นอาวุธเข่นฆ่า
จงอย่าเอาแว่นตาที่เต็มไปด้วยความฝ้าฝางมากันกลาง
เพียงแต่ใช้ความเมตตาและสันติเปิดใจให้กว้าง
แล้วโอบกอดกันและกัน
เพราะเราคือหนึ่งเดียวกัน มิใช่หรือ ?
