ลมหายใจมีค่าแค่ไหน?
ลมหายใจรวยระริน ของพ่อเฒ่าคนหนึ่งที่กรำแดดกรำฝนมานับ หลายสิบปี กับฤดูกาลที่ผ่านไปรอบแล้วรอบเล่า เขาเคยคิดว่าเขาจะแบกขนชีวิตให้ผ่านไปอีกรอบไปได้ แต่ท้ายที่สุดความทรงจำอันเลือนลาน ก็จางหายไปกับลมหายใจ
ในเมื่อยังมีลมหายใจ เรากลับมองข้าม ใช้ลมหายใจถี่กระหน่ำซ้ำลงไปกับความสุขที่ไม่มีตัวตน ความสุขที่มีดั่งหมอกในฤดูฝน มาแล้วก็หายไปเพียงพริบตา
ในเมื่อยังมีลมหายใจ เรากลับถอนถ่ายทิ้งลมหายใจไปวันๆ โทษแต่เรื่องความทุกข์ที่เราเปิดรับมันเข้ามาเอง
ในเมื่อมีลมหายใจ เรากลับสูดจนเต็มปอด ไม่พอยังสูดเข้าไปจนเกินจะเก็บ ทั้งๆที่คนอื่นเขาก็ต้องการหายใจเช่นกัน
ในเมื่อยังมีลมหายใจเราเลือกเพียงแต่จะดอมดมกับความหอมที่จอมปลอม และไม่เคยเรียนรู้ถึงสิ่งโสโครกที่เป็นจริง
ในเมื่อมีลมหายใจ เคยคิดไปถึงวันที่หมดลมหายใจไปไหมว่า
ลมหายใจมีค่ามากเพียงไหน (ในตอนที่เรายังมีชีวิตอยู่)?
