จงอนุญาตให้ตัวเองมีความสุข
เคยสังเกตคนรอบตัวไหมว่า ทำไมบางคนที่ดูเหมือนเพียบพร้อมทางวัตถุ มีบ้านหลังโต รถหลายคัน อยากได้อะไรก็เป็นเรื่องง่าย ทำไมเขาถึงไปแอบนั่งร้องไห้อยู่สวนหลังบ้าน กับอีกคนที่ดูเหมือนขาดแคลนแต่ไหงกลับนั่งยิ้มหน้าบานอยู่หน้าบ้านได้อย่างมีความสุขสุดๆ เพราะอะไร ?
เมื่อเกิดมาแล้วทุกคนย่อมมีเป้าหมายชีวิตและเป้าหมายอาจแตกต่างกันไป….
บางคนอาจสนุกกับการหา มีความสุขกับการท้าทายตัวเอง แข่งขันกับผู้อื่นเพื่อให้ได้มาซึ่งเป้าหมายอันประกอบไปด้วยวัตถุ ยิ่งสะสมมาก ยิ่งทำให้ตัวเองดูดี ยิ่งทำให้ตัวเองพูดเสียงดังได้มากกว่าคนอื่น
บางคนอาจสนุกกับการใช้ชีวิต มีความสุขกับการเรียนรู้ การสังเกตชีวิต พอใจกับชีวิตที่พอง่ายๆ และเห็นคุณค่าของชีวิตมากกว่าวัตถุใดใด
ข้อแตกต่างของคนทั้งสองประเภท คือ ?
อย่าลืมว่าชีวิต คือ สิ่งที่เราได้ตัดสินใจเลือกให้มันเป็นไปด้วยตัวเอง เรามีสิทธิ์ที่จะอนุญาตให้อะไรก็ตามเข้ามาประมวลผลในชีวิตของเราก็ย่อมได้
หากเราอนุญาตให้วัตถุมาปั่นหัว ประมวลผลเพิ่มพลังแห่งอัตตา เราย่อมจะตีความชีวิตไปว่า เราต้องแสวงหาวัตถุให้สุดๆแม้ต้องแลกด้วยชีวิต เพื่อให้วัตถุเหล่านั้นนำไปสู่ความสุขได้ วัตถุมากขึ้น ความสุขมากขึ้น วัตถุดับสูญ ความสุขดับสูญ……เช่นนี้หรือ ?
แต่หากเราอนุญาตให้ตัวเองเข้าใจถึงการเปลี่ยนแปลงของสรรพสิ่งที่ไม่เคยหยุดนิ่ง เรียนรู้และเข้าใจที่จะไม่สร้างภาระแห่งอัตตาพอกหนามากขึ้น กินอยู่อย่างง่าย รู้จักแบ่งปันให้คนอื่น นั้นก็แสดงว่าเรากำลังอนุญาตให้ความสุขเกิดได้ง่ายและอย่างต่อเนื่องมากขึ้น
ปัญหาของโลกที่เต็มไปด้วยวัตถุที่ทำให้มนุษย์ง่ายขึ้น ทุกอย่างง่ายขึ้น ความทุกข์ก็มีง่ายขึ้นกว่าเดิมเช่นกัน เหตุก็เพราะเราเองนั่นละที่อนุญาตให้ความทุกข์ขึ้นขี่หลัง แทนที่จะให้ความสุขโอบกอดเป็นกำลังใจให้ก้าวต่อไปได้
สุขแค่ไหนอยู่ที่เราเลือกครับ…………..
