กอดสุดท้าย
คนที่คิดว่าเวลามีมากมาย มักมานั่งเสียดายเวลาตอนสิ้นลมหายใจจากโลกนี้ไปแล้ว แต่คนที่ไม่เคยเสียดายเวลาแม้จะอยู่บนโลกนี้ไม่นานนัก เขากลับมีความสุขได้ทุกวันนะ
เวลาไหลเรื่อยเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เรายังอยู่ท่ามกลางความเปลี่ยนผันอยู่เสมอ
ยอดกล้าอ่อนแทงออกจากเมล็ด เปลี่ยนผันเป็นกล้าเล็กๆ เติบใหญ่เป็นไม้ใหญ่ แล้วผันเปลี่ยนล้มตาย ความเปลี่ยนแปลงย่อมยุติธรรมต่อทุกสรรพสิ่งอยู่เสมอ
รัก โลภ โกรธ หลง ยังวนเวียนไปตามความอยากที่ไมีมีที่สิ้นสุด คู่ตรงข้ามยังผลัดกันทำงานอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย มีรวย ต้องมีจน มีสมหวัง ย่อมมีผิดหวัง มีรัก ย่อมมีเกลียด เป็นธรรมดา
เราหลงลืมไปว่าสิ่งต่างๆมันอยู่กับเราไม่นาน แต่สิ่งที่ทำให้ยาวนาน คือ การยินยอมที่จะการกอดเกี่ยวมันไว้กับตัวด้วยความมืดบอดทางปัญญา จริงมั๊ย ?
ก็เพราะเรา”กอด” มันจึงอยู่ แต่ถ้าเรา “ปล่อย” ทุกอย่างจึงเป็นไปตามวิถี
ฉะนั้น หากวันนี้ คือ วันที่เราจะ “กอด” สิ่งที่ทำให้ชีวิตไร้สาระเป็นวันสุดท้าย แล้วปล่อยมันไป เพื่อเปิดรับสิ่งดีๆในวันพรุ่งนี้ นั่นย่อมเป็นสิ่งที่ดีกว่าไม่ใช่หรือ?
และ หากวันนี้ คือ สิ่งที่ดีที่สุดแล้ว เราจะไม่เดินไป “กอด” สิ่งดีๆรอบตัวท่านเพื่อซึบทราบถึงคำขอบคุณและให้อภัย
เพราะวันนี้อาจเป็น “กอดสุดท้าย” ที่ท่านจะสามารถทำให้ดีที่สุด เพราะพรุ่งนี้เราจะแน่ใจได้อย่างไรว่ามันจะมาถึง…….
มอบความดีของบทความเล็กๆดีให้กับความดีของปัจจุบันขณะที่ประเสริฐที่สุด
