ป้ายกำกับ: วิธิคิด

โลกมีไว้ให้เรียนรู้ เราเกิดมาเพื่อเรียนรู้เช่นกัน หากว่าเราเป็นอันต้องหยุดเรียนรู้ไป นั้นคือวันที่ความโง่ได้เดินมาเคาะประตูหน้าบ้าน และเมื่อเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้เกิดขึ้นแล้ว มันก็ไม่ได้เลวจนหาดีไม่ได้ หรือดีเลิศจนหาเลวปนไม่ได้เช่นกัน

เราคิดว่าเรารู้จักคนอื่นดีแค่ไหน ?  ในความสว่างจ้าเจิดจรัส บางครั้งมันกลายเป็นมุมมองที่เห็นเพียงโครงร่าง แต่กระนั้นเราก็ด่วนประมาทไปตัดสิน ในที่สุดมัน คือ สิ่งที่ผิดพลาด เพราะนั้น เรากำลังมองในมุมที่ย้อนแสงใช่ไหม ?

วันก่อนตกใจเด็กวิ่งตัดหน้า อีกนิดเดียวก็จะชนผมหน้าหงาย สักหน่อยก็กรูกันไป ณ. จุดหนึ่งที่ผมมองไปก็เห็นแต่ความว่างเปล่า แต่เด็กๆเหล่านั้นกลับมองเห็นบางอย่างผ่านหน้าจอมือถือ อ๋อ….เขากำลังจะจับโปเกมอนกัน ผมดึงมือถืออกมาจากระเป๋ากางเกง พร้อมๆกับความคิดที่พุดขึ้นมากั้นกลาง จะเล่นต่อหรือจะลบออกดีวะ ?…..

จำหนังเรื่อง ชัตเตอร์ได้ไหม ? มิได้เพียงแต่จะให้นึกย้อนแล้วสยองขวัญ แต่มีแง่คิดบางอย่างที่เมื่อมองผีผู้หญิงคนนั้นกำลังขี่คอพระเอกผู้ต้องรับผลของการกระทำ เปรียบก็เหมือนกับตัวเราที่สร้างเหตุหลายอย่างและยอมให้ทุกอย่างมาขี่คอ จนกลายเป็นความทุกข์ที่หนักอึ้ง จะก้าวไปข้างหน้าก็ยากเกินไป

“ไอ้ขี้โม้” ถ้าได้ยินประโยคนี้มันก็เหมือนกับโดนฮุคกลางใบหน้า จนถึงขนาดเสียความมั่นใจ เราอาจจะโกรธหรือหงุดหงิดอยู่บ้างแต่พอตั้งสติได้ก็ต้องกลับมาพิจารณาตัวเองว่า เราขี้โม้จริงไหม ? ถ้าจริงอะไรละที่ทำให้คนอื่นๆคิดกับเราแบบนั้น หาเหตุและใช้ปัญญาพาตัวเองไปสู่การปลดล๊อคจากการตราหน้าว่าไอ้ขี้โม้ให้จงได้

ความสุขเป็นสิ่งที่ทุกคนสร้างได้ แต่จะง่ายหรือยากนั้นไม่มีสูตรสำเร็จ ถามใจตัวเองให้ดีว่าเรากล้าที่จะมีความสุขในแบบของตัวเองได้มากแค่ไหน ?

ผมอยู่ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขกับภาพอันงดงามของการบานสพรั่งพร้อมกันของชมพูพันธ์ทิพท์ที่ม.เกษตร กำแพงแสน สิ่งที่ผมสัมผัสได้มากกว่าความงดงามตรงนั้น คือ ชมพูพันธ์ทิพ์มันไม่เคยอยู่ตรงนั้นนะ เขาทำให้มันมีขึ้นมา จากนั้นมันก็มีแรงดึงดูด ให้ใครต่อใครมาชื่นชม และนั้นคือคุณค่าที่เราคู่ควร