กระแสน้ำไหลกับใบไม้แห้ง
“ไม่มีอะไรหยุดนิ่ง ทุกอย่าง คือ การเปลี่ยนแปลง และเราไม่สามารถที่จะควบคุมสิ่งใดได้”
สายน้ำไหลเรื่อยคุยกับต้นไม้ยืนเอื่อยใกล้จะหมดเรี่ยวแรง ผมยืนมองด้วยสายตาอันวางเฉย เห็นความเป็นไปในกระแสธารแห่งการเปลี่ยนแปลงอย่างถนัดตา
กระแสธารไหลผ่านแผ่นดินนับร้อยนับพันกิโล สร้าคุณค่าให้กับผู้คน สิงสาราสัตว์ ต้นไม้โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ เฉกเช่นเดียวกันกับต้นไม้ที่ยืนเด่นเป็นตระหง่านให้ร่มเงาและดอก ผล เป็นประโยชน์ให้กับสรรพสัตว์
ท้ายสุดกระแสน้ำไหลรวมไปยังมหาสมุทรใหญ่ ใบไม้แห้งร่วงโรยกลับสู่พื้นดิน นั่นคือวิถีแห่งความเป็นเป็นที่ไม่มีใครต้านทานกระแสเหล่านี้ได้ แม้จะใช้แรงมากขนาดไหน ก็ต้านไม่ได้
ชีวิตโลกใบนี้ผ่านมาร่วม 6 พันกว่าปีแต่มนุษย์อยู่ได้ไม่เกินร้อยปี 60-80 ปีก็เก่งมากแล้ว ดูสิว่าโลกแก่กว่าเรามากแค่ไหน…….ชีวิตเราไม่ยาวนัก
บางคนมีความสุขกับสิ่งต่างๆนานาที่ผ่านเข้ามาชีวิตจนยึดติดกับสิ่งเหล่านั้น หรือ บางคนก็ใช้เวลาเพียงแต่หายใจเบื่อๆ เซ็งๆไปวันๆ ทำยังกับว่าเวลาที่เราอยู่บนโลกมีมากพอที่จะทำสิ่งเหล่านั้น แปลกจริง……..
“เราเป็นเพียงแขกชั่วคราวบนโลกใบนี้ “
ชอบคำคำนี้และมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ทำให้เรากลับมาหวนคิดถึงเรื่องของคุณค่าที่เรามีอยู่ คุณค่าที่เราต้องเติม และคุณค่าที่จะให้กับคนอื่น
ใช่เลย……สิ่งนี้ละที่เราต้องทำ ณ บัดนี้
ณ ห้องแห่งสติ ณ ปัจจุบันขณะ
