โคทาโร่ อยู่คนเดียว ความโดดเดี่ยวที่ผู้ใหญ่ควรดู
สปอยพอสมควรนะจ๊ะ…
เป็นคนหนึ่งที่ชอบดูเอนิเมะ มันดีนะ เราเรียนรู้อย่างหนึ่งว่า เอนิเมะไม่ใช่ทำไว้ให้เด็กๆดูอย่างเดียว ผู้ใหญ่อย่างเราๆก็ดูได้ไม่มีใครห้าม และมันก็ดีต่อใจฝุดๆ เพราะบางเรื่องมันเหมือนทำให้ผู้ใหญ่ดูจริงๆ
ล่าสุดนี้ เลือกเอนิเมะหนึ่งเรื่องที่ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะดูมากนัก แต่พอดูๆไปต้องร้อง เฮ้ยนี่มันโคตรดีเลย เรากำลังพูดถึง โคทาโร่ อยู่คนเดียวที่กำลังมีให้ดูทาง Netflix
พล๊อตเหมือนจะไม่มีอะไรแต่พอดูไปมา ยิ่งมีอะไร มันฟิน มันตื้นตัน มันอบอุ่น มันสารพัดอารมณ์ที่ประดังประเดมา เรื่องมีอยู่ว่าเด็กตัวน้อยๆ (อายุน่าจะไม่เกิน 4-5 ขวบ ช่วงชั้นอนุบาลน่าจะประมาณนั้น) มาเช่าห้องพักอยู่คนเดียว ซึ่งหอพักเป็นหอพักเป็นหอพักสองชั้นที่ราคาไม่น่าแพงมาก ราคาพอที่คนหาเช้ากินค่ำอย่างนักเขียนการ์ตูนไส้แห้ง ผู้หญิงทำงานกลางคืนและยากูซ่าปลายแถวพอจะมีกำลังจ่ายได้
วันแรกของการปรากฎตัว เด็กน้อยนามโคทาโร ไซโตะ เริ่มต้นผูกมิตรภาพกับเพื่อนข้างห้องทุกคนโดยการเคาะห้องและมอบกล่องกระดาษทิชชู่เป็นสิ่งเปิดประตูใจ จากนั้นเป็นต้นมาเมล็ดพันธ์ุแห่งมิตรภาพก็เริ่มเติบโต
หนูน้อยโคทาโร่ได้หัวใจชาวหอพักที่พักอยู่ก่อนหน้าแบบเต็มๆ ด้วยการแต่งตัว วิธีคิดที่เกินวัยแต่ไม่แก่แดด คำพูดคำจาที่บางครั้งผู้ใหญ่ยากจะปฎิเสธได้และบุคลิกที่ดูเข้มแข็งแต่ข้างในเหมือนมีสิ่งที่ต้องเก็บกดไว้ เรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นได้แบบหลากหลายรสชาติ และมีแง่คิดต่างๆให้ผู้ใหญ่อย่างเราๆได้หันกลับไปให้ความสำคัญกับเสียงเล็กๆของเด็กๆ
มีหลายฉากที่เราต้องอึ่งและน้ำตาคลอ ยกตัวอย่างฉากที่โคทาโร่พยายามทำตัวเข้มแข็งด้วยเหตุผลว่า ถ้าเขาเข้มแข็งแล้วพ่อจะไม่ทำร้ายเขา และพ่อจะมารับเขาไปอยู่ด้วยในที่สุด ฉากนี้คือสุดจริง
นิทานเรื่องนี้เอ๊ยเอนิเมะเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การอยู่คนเดียวไม่ได้แปลว่าต้องเหงาอยู่ร่ำไปเพราะแท้ที่จริงแล้วเราก็ยังมีคนเหงาที่อยู่รอบตัวและเมื่อประตูความเหงาของทุกคนได้เปิดมาเจอกันนั้นก็หมายความว่าหมู่คนเหงาก็จะไม่โดดเดี่ยว….จบจ้า
