เราไม่มีเวลามากพอที่จะเกลียดใคร
ท่านติช นัท ฮัน เคยกล่าวไว้ว่า “ปัจจุบัน คือ สิ่งที่ประเสริฐสุด”
อีกหนึ่งวันที่เรามีโอกาสพบเจอเพื่อนเก่าๆ โดยมีเหตุผลที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นนัก คือ การจากไปของเพื่อนของเราอีกคนหนึ่งก่อนวัยอันควร ขอให้นายไปสู่สุขติเพื่อนเอ่ย
ขณะที่ผมได้นั่งฟังการย้อนถึงคุณงามความดีของเพื่อนผู้ล่วงลับอยู่นั้น มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาท่ามกลางความเศร้าเสียใจ นั้นคือ “ชีวิตเราช่างสั้นนัก สั้นจนไม่ควรจะเอาเวลาไปเสียกับสิ่งที่ไม่ใช่”
เรื่องจริงที่เราสัมผัสได้ คือ วันนี้เรายังมีลมหายใจอยู่ คิดได้อยู่ เดินได้ปกติ ร่างกายยังแข็งแรงดี แต่ใครจะรู้ว่าพรุ่งนี้เราจะยังดีแบบนี้อยู่หรือไม่ ไม่มีใครรู้ อนาคตเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดา เราประเมินแนวโน้มที่จะเป็นไปได้ แต่เราห้ามที่จะให้อนาคตไม่เกิดสิ่งที่ไม่คาดฝันไม่ได้ ชีวิตที่ดำเนินอยู่ได้ทุกวัน เราไม่รู้หลอกว่าจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน และเมื่อคิดให้ลึกซึ้ง ผมขอย้ำอีกครั้งว่า “ชีวิตเราช่างสั้นนัก……..”
- ชีวตเราช่างสั้นนัก เราไม่มีเวลามากพอที่จะเกลียดใคร
- ชีวิตเราช่างสั้นนัก เราไม่มีเวลามากพอที่จะสนุกสนานจนเกินขอบเขต
- ชีวิตเราช่างสั้นนัก เราไม่มีเวลามากพอที่จะบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยทำ
- ชีวิตเราช่างสั้นนัก เราไม่มีเวลามากพอที่จะไม่บอกรักใคร
- ชีวิตเราช่างสั้นนัก เราไม่มีเวลามากพอที่จะมานั่งคิดๆๆๆๆ แล้วไม่ทำสักกะที
- ชีวิตเราช่างสั้นนัก เราไม่มีเวลามากพอที่จะจ้องทำร้ายกัน
- ชีวิตเราช่างสั้นนัก เราไม่มีเวลามากพอที่จะถืออัตตามาจ้องหน้ากัน
เมื่อเวลาเราจากโลกนี้ไปแล้ว เราจะมีเวลามานั่งเสี่ยใจกับสิ่งที่ไม่ได้ทำ หรือสิ่งที่ทำผิดพลาดไปแล้วทั้งๆที่รู้อยู่หรือไม่ ? อย่ารอให้ถึงวันนั้นเลย ถ้าวันนี้ยังมีลมหายใจอยู่ ก็ลงมือซะเถอะ
อาลัยรักแด่เพื่อนไมตรี เพื่อนอุดรพิทย์ม.6/12 ผู้จากไปอย่างสงบ และขอบใจมากๆสำหรับบทเรียนแห่งชีวิตกับเรา
