ไม่มีก็สร้างมันขึ้นมา
ผมอยู่ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขกับภาพอันงดงามของการบานสพรั่งพร้อมกันของชมพูพันธ์ทิพท์ที่ม.เกษตร กำแพงแสน สิ่งที่ผมสัมผัสได้มากกว่าความงดงามตรงนั้น คือ ชมพูพันธ์ทิพ์มันไม่เคยอยู่ตรงนั้นนะ เขาทำให้มันมีขึ้นมา จากนั้นมันก็มีแรงดึงดูด ให้ใครต่อใครมาชื่นชม และนั้นคือคุณค่าที่เราคู่ควร
ความขาดแคลนอาจจะเป็นไม้เบื่อไม้เมาให้หลายๆคน อาจมองว่าความขาดแคลนเป็นเรื่องของความซวย โชคร้าย กลายเป็นความทุกข์ที่เรายอมรับแบกกันจนหลังแอ่น
แต่ในอีกมุมหนึ่ง ความขาดแคลนกลับกลายเป็นแรงจูงใจให้ใครหลายคนมีโอกาสค้นหา เรียนรู้ และสร้างสิ่งใหม่ๆให้เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ
ความขาดแคลนจะดีหรือไม่นั้น ขึ้นกับทัศนคติหรือท่าทีที่เรามีต่อความขาดแคลนนั้นมากกว่า
ผมเคยได้ยินประโยคหนึ่งที่ฟังแล้วใช่เลย คือ “ไม่มีก็สร้างมันขึ้นมา”
ตัวอย่างของการบริหารจัดการเรื่อง “ไม่มีก็สร้างมันขึ้นมา” ที่ทำได้ยอดเยี่ยมมากๆที่ผมนึกขึ้นได้ คือ ประเทศเกาหลีใต้และสิงคโปร โดยภาพความเป็นเกาะที่โอบล้อมไปด้วยทะเลมีพื้นดินอย่างจำกัดแต่นั้นไม่ใช่อุปสรรคที่ขวางกั้นความยิ่งใหญ่จนติดลำดับต้นๆในหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องของแหล่งท่องเที่ยวที่สร้างคุณด้วยมนุษย์ตกยกนิ้วให้เขาครับ
ย้อนกลับมาดูตัวเรา หากยังครบ 32 นั้นนับว่าเรายังโชคดีกว่าคนหลายคนที่เขาเกิดมาแล้วมีไม่ครบ แต่สังเกตไหมว่าคนไม่ครบหลายคนกลับสร้างสิ่งที่เหนือคนมีครบก็มีให้เห็นหลายคน
วันนี้เราไม่มีไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่หาทางเรียนรู้ แสวงหา แล้วสร้างมันขึ้นมาให้มีขึ้นมาให้เกิดขึ้นมาได้ และจงอย่ารอที่จะให้อะไรเกิดขึ้นมาเพราะ การรอ คือ การปล่อยให้สถานการณ์ควบคุมเรา แต่ถ้าไม่รอและตัดสินใจลงมือทำทันที นั้นละคือ สิ่งที่จะทำให้สิ่งที่ไม่มีมีขึ้นมาและเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างให้ดีขึ้นได้แน่นอน
หยุดบ่นว่าเราไม่มี แล้วลงมือสร้างมันขึ้นมาซะ
