รับรู้เรื่องใหญ่ เข้าใจเรื่องเล็ก
เรื่องของโลกทำให้เราดูตัวเร็ว เรื่องจักรวาลทำให้เราเล็กกว่า เรารับรู้ข่าวสารทั่วโลกอยู่ทุกวัน แต่นั้นไม่ได้หมายความว่า เราจะต้องตื่นเต้นไปกับทุกเรื่อง จนไม่เป็นอันทำอะไร กลับมาดูเรื่องใกล้ตัวสิ เราเริ่มได้ตรงไหน? เราทำอะไรได้บ้าง? โลกและจักวาลไม่ได้เลวร้ายเกินไป เว้นแต่ว่าเราเองที่มองว่ามันเลวร้ายกว่าเอง
ผมสังเกตว่าคนบางคนเป็นโรคประเภทหนึ่งครับ ที่ต้องรู้ข่าวสารทุกอย่างในโลก แบบตลอดเวลา และที่สำคัญ คือ ถ้ายิ่งได้รู้ก่อนยิ่งสุดยอด ข้านี้แจ๋วกว่าคนอื่นแล้วละ ผมจะเรียกโรคนี้ว่า “Roo-mi-tun-groo-ja-bra (รู้ไม่ทันตรูจะบ้า)”
อย่าไปเยอะกับข่าวสารที่ล้นทะลักแล้วมันยังฉายซ้ำแล้วซ้ำอีกจนติดสมองอยู่ทุกวันเลยครับ ข่าวบางอย่างโดยเฉพาะข่าวร้ายๆ ทำให้เราคิดลบๆ อันนี้เเลี่ยงได้ก็เลี่ยงครับ (แม้จะเป็นข่าวจริง) สำหรับข่าวระดับโลกอย่างเหตุการณ์ เศรษฐกิจตกต่ำ สภาวะแวดล้อมที่เลวร้าย หลายคนเอาสิ่งเหล่านี้มาเขย่าหัวสมองตัวเองทุกวัน จนก่อร่างกลายเป็นทุกข์ที่หนักอึ้ง แล้วตัวเองก็แบกๆๆๆๆ หนักกว่านั้น คือ ทำตัวยังกับเป็นประธานาธิบดีระดับโลก ออกอาการพล่ามว่า “โลกมีปัญหาเราต้องป่าวประกาศ เราต้องหวาดกลัวมากๆ เราต้องแก้ปัญหา” และที่หนักที่สุด คือ ตัวเองนั่นละที่คิดมากไป
อะไรที่วางลงได้ก็วางลงบ้างเถอะครับ แบกโลกแบกจักรวาลมันหนักเกินไป หันมาดูใกล้ๆตัวจะดีกว่าไหม? ไม่ได้ให้หลีกหนีเข้าป่าไปจะไม่ได้รับรู้อะไรนะครับ แต่สิ่งสำคัญ คือ รับรู้ได้แต่อย่าไปกระเพื่อมตามการรับรู้จนเสียสติไป (อันนี้ประยุกต์มาจากแนวคิดทางพระ คือ กระทบได้ แต่อย่ากระเทือน) สติเป็นเรื่องสำคัญที่จะช่วยให้เราสามารถรับรู้ทุกเรื่องได้แบบเข้าใจและเท่าทันเรื่องนั้นๆ หากไม่มีสติ เราจะรับรู้ทุกเรื่องและเต้นตามทุกเรื่อง จนพลาดสิ่งดีๆที่อยู่ใกล้ตัว
ผมเชื่ออย่างหนึ่งว่า แม้ว่าจักรวาลหรือโลกนี้จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีหรือไม่อย่างไรนั้น มันอาจดูไกลตัวเราเกินไป เรารับรู้เรื่องใหญ่ๆแบบนั้นได้ แต่ต้องความเข้าใจเรื่องเล็กๆที่ใกล้ตัวให้มาก เพราะนี้ คือ สิ่งที่เราจะเริ่มต้นเปลี่ยนแปลงได้ง่ายที่สุด เริ่มจากเรื่องเล็กๆไปสู่แรงกระเพื่อมที่ใหญ่สู่วงกว้างเรื่อยๆต่อไป นั้นคือแนวทางแก้ปัญหาที่ดีกว่าไม่ใช่หรือ?
จงอย่ากังวลกับเรื่องใหญ่ แล้วละเลยเรื่องเล็ก แต่จงรับรู้เรื่องใหญ่และเข้าใจเรื่องเล็กเพื่อปรับตัวให้อยู่รอดบนโลกแห่งการเปลี่ยนแปลงนี้ได้ยาวนาน
